Εισαι στο μυαλο μου ολη την ωρα αλλα καπως οι λεξεις μου δεν ακουγονται… Σε σκεφτομαι κάθε μερα… διορθωνοντας καθε μου βημα … αλλα καπως δεν ειναι αρκετο… Πλενω τους λεκεδες απο την εικονα σου αλλα παντα εκει στο μυαλο μου ειναι ....

Ειμαι τυχερη που ακουσα ζωης αγερα να φυσαει το δακρυ σβηνοντας στης πικρας το χαμογελο, απ τη φωτια θα βγαινει της ζωης το παθος που θα αποκαθηλωσει του ολεθρου τη σκια. [ts] ευχαριστω.

Ο ανθρωπος μου, η ζωη μου, τοσο χαρα και τοσο θλιψη, τοσο απομακρυνση και ενα βασανο, τοσο αγαπη ολες τις μερες , τοση ελπιδα .Ο ανθρωπος μου, η ζωη μου, η ευτυχια μου, χωρις τη νωθροτητα του χειμωνα ασε την καρδια σου ελευθερη . Μεινε κι εσυ εκει που συγκεντρωνομαι εγω το υπολοιπο της ζωης μας..

Η αρχη μιας αγαπης χωρις τελος σε αυτες τις λιγες σειρες που γραφω ειναι οτι με εμπνεει η γλυκια ομορφια και το μεγαλοπρεπες χαλογελο αου.
Στου παραδεισου τον ουρανο εχω στειλει ενα γλυκο φιλι ειναι γραμμενο σε μια μικρουλα σελιδα..Ή σε ειπα σ'αγαπω γραμμενο με το μελανι του χρυσου απ ομορφου φτερου μου ;[Εχω τρεξει τον ουρανό βιωμενη απο πολλες ιστοριες .]Τωρα θα ηθελα να σε δω να θαυμασω αυτην την ομορφια του χελιδονιου ,θελω να ειμαι μεσα αγκαλια σου να ξεχαστω ,θελω να σε αγκαλιασω να αισθανθω την παρουσια σου να αρχισω μια νεα ζωη . Εισαι η ανασα μου, η καρδιά μου, η ζωη μου σου ανηκει.

Μεσα απο την σκοτεινια καπου εκει ξεπεταγετε μια γλυκυτητα και η καρδια μου θελει να ζησει αλλα κλαιει και φοβαται,εχω κλεισει τα ματια και περιμενω μια ευθραστη αγαπη. Μια ευθραυστη αγαπη με μια παρουσια αιωνια δυο καρδιες χωρις ψεμα χωρις κατι που να τις διαβρωνει. Να βουτηξουν στο πιο μακρινο ονειρο της σκεψης και να αναπνευσουν, να ζησουν διαφορετικα, αλλα με πολυ συμπαθεια. Μεσα στα πρωτα ριγη που ερχεται στο λυκοφως, αισθανομαι ερωτα για να υποκυψω στον πειρασμο προς αυτην την ομορφη αγαπη , που στο χαμογελο εχει την γλυκα της σαφηνειας και οχι της απληστιας και που θα ικανοποιειται με ενα νευμα ,να ψιθυριζει μια λεξη μονο αναμεσα στους χιλιους αναστεναγμους και το γλυκό ρεφρεν να κανει τις καρδιες να σιγοτραγουδουν.

Μεσα στων δαντελων και των λεπτων κεντηματων στα χρωματα της αγαπης και των απειρων λαμψεων Ο τοξοτης με το βιολι γλιστρα τις μελωδιες του προσκεκλημενος απο μενα. Ενα βημα του χορου και ενα ομορφο αγκαλιασμα . Εγκαταλειπομαι και τρεχω μεσα στα χερια του μεσα στις συνομιλιες του φθινοπωρου Οι λεξεις μας σκορπιζονται γρηγορες , οι δαντελες της τυλιγονται στο σωμα μου με αιωνιο παθος απο μεταξι.,το χαδι που ξεφυλλιζει την καρδια μου στο κρεβατι των αναμνησεων που ο χρονος σταματησε.