Πίνω κρασί από τη σκιά μου
και αργυρόχρους φαντάσματα γύρο μου.
Δεν απορρίπτω την αγωνία της νύχτας
τα μάτια μου στο κενό κάνουν άλματα
αλλά η ψυχή στο συρτάρι χαμηλά,
και θα βλέπω την αυγή με την φασματική μετατόπιση
να διαπραγματεύεται με άλλους απελπισμένους.
Το κρύο και τον άνεμο μαστίγιο στον πόνο.
Η απουσία των λουλουδιών που δεν θαυμάζω
κρυμμένα σε μια γωνία ενός κήπου.
Ξέχασα το όνομά μου ακόμη.
Αναμονή για την ανατολή του ήλιου που ποτέ δεν συμβαίνει.
Εχω ξεχάσει τις φωνές...
Κυρτή προς τη σιωπή με τις εσωτερικές πληγές να βαραίνουν,μάταια περιμένω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου