Αν η καρδιά μου μιλήσει
θα πει την υπέρτατη ευτυχία που είναι τυλιγμένη σε έρωτα.
Αν η καρδιά μου μιλήσει
θα πει πως πονάει γιατί έχει παραλείψει μια αγάπη .

Αν η καρδιά μου μιλήσει
θα ζυγίζει την αγωνία της αδικίας.

Αν η καρδιά μου μιλήσει
Θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος ποιητής
Θα έλεγε ότι η ομορφιά είναι ένα τριαντάφυλλο
ειρήνης στο χαμόγελο ενός παιδιού,
και η χαρά στα πέταλα ενός άνθους.

Αν η καρδιά μου μιλήσει
είναι πιθανόν να αποτελέσει προάγγελο της σχέσης
και προφήτης να μας δίδαξει τον Παράδεισο
θα ήταν ένας ποιητής, ένας τροβαδούρος!

Αν η καρδιά μου μιλήσει
σίγουρα θα έλεγε γλυκά τραγούδια για τα ζευγάρια
θα μιλουσε την γλώσσα των ζώων
και των λουλούδιων ντουέτο με τα νερά του ποταμού .

Αν έγραφε τα χρώματα,
ίσως το πάθος το έβαζε στο κόκκινο
το ασημί στις νύχτες του σεληνόφως.

Και ποιος είπε ότι δεν μπορεί να βρεί τρόπο να μιλήσει;
Είπε σ 'αγαπώ με τα μάτια μου.

Κρίμα που η φωνή της είναι λίγο σιγανή
Και δεν μπορεί ο καθένας να την ακούσει!

Η γλυκιά, γλυκιά φωνή της καρδιάς μου...

Εμαθα
Ότι δεν ξέρω σχεδόν τίποτα ,
και πάντα πρέπει να μαθαίνουμε.
Η ζωή είναι πολύ σύντομη
Και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.



Παρατήρησα
Ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα ,
μερικές φορές είναι δύσκολο το χαμόγελο.
Η ζωή είναι ένα σκληρό παιχνίδι,
αλλά η προσπάθεια μετράει.


Βρήκα ...
Δεν είναι εύκολο να ζεις,
γιατί υπάρχει ο αποθεματικός στόχος στον πόνο,
Αλλά η θλιψη τελειώνει
όταν η αγάπη αρχίζει..

Εσύ κι εγώ πρόσωπο με πρόσωπο,
Είναι ο φόβος και η επιθυμία;
Είναι η ελπίδα και η υποψία;
Είναι η κραυγή και η σιωπή;
Είναι το λιώσιμο των πάγων στο χέρι από την φωτιά ;
Εσύ κι εγώ πρόσωπο με πρόσωπο...
Τα πάντα τα έχω αντιμετωπίσει,
είδα τα λάθη μου και τους λόγους ...
Την αλήθεια και τις αυταπάτες μου,
την δύναμη και η αδυναμία μου,
την ελευθερία και τα όρια μου ...
Όταν είμαι μπροστά σου, πιστεύω στον πόνο
Όμως, εσύ κι εγώ πρόσωπο με πρόσωπο,
μπορούμε να νιώθουμε όλη την αγάπη.

μάταια περιμένω....

Πίνω κρασί από τη σκιά μου
και αργυρόχρους φαντάσματα γύρο μου.
Δεν απορρίπτω την αγωνία της νύχτας
τα μάτια μου στο κενό κάνουν άλματα
αλλά η ψυχή στο συρτάρι χαμηλά,
και θα βλέπω την αυγή με την φασματική μετατόπιση
να διαπραγματεύεται με άλλους απελπισμένους.
Το κρύο και τον άνεμο μαστίγιο στον πόνο.
Η απουσία των λουλουδιών που δεν θαυμάζω
κρυμμένα σε μια γωνία ενός κήπου.
Ξέχασα το όνομά μου ακόμη.
Αναμονή για την ανατολή του ήλιου που ποτέ δεν συμβαίνει.
Εχω ξεχάσει τις φωνές...
Κυρτή προς τη σιωπή με τις εσωτερικές πληγές να βαραίνουν,μάταια περιμένω...