Το μολυβι μου δεν γραφει ειναι σε αναπαυση εγινε ιδιοτροπο,
δεν ερχονται πια οι λεξεις, το μολυβι μου εχει χασει το χαμογελο του
ειναι δυστυχισμενο σκεφτεται... αν χαιδεψω το χαρτι και βγαλει ολες τις στιγμες της επιθυμιας τοτε τι γινεται;
Ναι γιατι πολλες φορες αισθανθηκα την ελλειψη σου,πολλες φορες θελησα το χαμογελο σου...
Πρεπει να εισαι κοντα μου ακουω την αναπνοη σου, εχω κλεισει τα ματια.... η ζωη συνεχιζεται μοναξια παντου!
Αυτο το μικρο αγαθο που λεγετε αγαπη πουθενα!!

Μικρο πυκνο πληθος γυρω που νεκρωνει την απεραντη αναχωριση
και με τεχνασματα βαφει τα τριανταφυλλα αργα σε χρωμα μπλε,
οι παραφρονες σταχτες γλιστρουν, πετουν, ψιθυριζουν, κατω απο τα χλωμα ματια
η κληρονομια της φλογας εξαφανιζεται
το συναισθημα να ζησουν μαζι αιωνια χανεται σαν σκονη,
ζει εκτος χρονου μενει εκει... οι αισθησεις δεν παραγουν πια επιθυμια για το σωμα,
γιορταζει τον ενταφιασμο της ψυχης...περικυκλωμενη απο τον θορυβο των κυματων της θαλασσας
που την εχουν προσεξει και την φωναζουν.